مهرنویس



از زمانی که یادم میاد دنبال یه روزی بودم که درسم تموم شه و منم مثل بقیه آدما به کارایی که دوست دارم برسم.

مثلا یه روز بارونی برم پاتوق کتاب و کلی کتاب جذاب با جلدای وسوسه انگیز بخرم و بعد کاملااااا خیس برگردم خونه،لباسامو عوض کنم،نهارمو بخورم و کنار بخاری،زیرپتو بی وقفه کتاب بخونم و با های لایت هی زیر جمله های دیوانه کننده خط بکشم.

تقریبا همیشه هم این بهانه رو داشتم که درسای مدرسه/دانشگاه  واجب تره فعلا دختر!

به غیر از دو سال اول دانشگاه که تقریبا ازین کارای دوست داشتنی زیاد انجام میدادم و زندگیییی میکردم واقعا بقیه سالهای عمرم کارای مختلف و بهانه های مسخره باعث شد نتونم اینطوری باشم:(

سال آخر دانشگاه میگفتم من کلاهم بیفته سمت دانشگاه برنمیگردم به درس خوندن و دانشگاه اومدن! خیلی هم مصمم بودم و ارشد شرکت نکردم.

ولی از شهریور باز یه چیزی در درونم راه افتاد که بخون.یه عالمه دلیل که شاید برای بقیه منطقی نباشه اما منو مجبور کرد که با وجود اولین سالی که میخوام برم مدرسه و کارکنم و حواشی و دردسرهایی که ممکنه از بی تجربگی به عمل بیاد، باز بیام سراغ کتابای درسی و واسه کنکور آماده بشم

انگار نه انگار که بیزاری جسته بودم از درس و کتاب و مدرسه.

انگار نه انگار که قرار بود کمی با ارامش و بدون استرس زندگی کنم مثلا.

به قول دوستم بعضی ادما هر قدر هم غر بزنن از شرایط و گرفتاری و پرکاریشون ولی حتی اگه فرصتی پیش بیاد که فراغت پیدا کنن باز خودشون یه کاری پیدا میکنن واسه خودشون و دوباره سرشونو شلوغ میکنن.

اعتراف میکنم منم ازون ادمام!

آدمای بدون توقف!

البته س و توقف طبیعیه که پیش میاد واسه ادم.

منظورم توقف از نظر کار کردن و درگیر بودنه.

الان فقط منتظرم کنکورو بدم و دوباره بیکار بشم و بتونم کارایی رو انجام بدم که روحم تازه بشه! تا مهر که قراره هم برم ان شاءالله دانشگاه هم کنارش مدرسه و غول بزرگتر خانه داری و خدارو چه دیدی.تربیت فرزند و.

چیزی که برام خیلی اهمیت داره و قوت میده تو این مسیر اینه که حالا برخلاف روزای اول تردیدی در مورد این تصمیمم ندارم و چیزی که باز مهم تره اینه که فهمیدم این کارا تمومی نداره. پس اگه میخوام کاری رو که دوست دارم شروع کنم باید از حالا شروع کنم و به امید "آن روز" که معمولا هیچ وقت هم سر نمیرسه نباشم؛)

 

روزهایی که نخواهند آمد!

 

 

 

پ.ن

التماس دعا

این روزا خیلی محتاجم

همه چی انگار باهم قاطی میشه و برنامه ریزی سخت تر

خصوصا با وجود شاگردای شیطون و بازیگوشم که در آینده حسابی ازشان خواهم گفت ان شاءالله

 

 



دقیقا بعد از تورق  دفترهای قطور آبی و نارنجی رنگم بود که به خودم قول دادم دیگر وقتی حالم خوب نیست دست به قلم و کاغذ نبرم!

ورق که می زنم تمام اتفاقات تلخ زنده می شوند.

حافظه ی فولادی غم نگهدار با تمام جزئیات کم بود،این دفترهای ۱۰۰ برگ پر از درد نوشته هم اضافه شد!

ماجراهای شیرین و قشنگ را یا ننوشته ام یا خیلی زود رد شده ام.

عهد بستم وقتی دلگیرم سراغشان نروم. خودم را به کار دیگری مشغول کنم،داستان کوتاه بخوانم،خانه را گردگیری کنم،گروه های مختلفم را چک کنم،آشپزی کنم،تلفنی از احوال بقیه جویا شوم و هزار و یک کار دیگر که در ذهنم لیست کردم تا سراغ این غم نامه ها نروم!

هنوز هم پایبندم،سراغشان نرفتم اما نتوانستم ننویسم،

آمدم و خاک وبلاگم را تکاندم و می نویسم باز!

سخت است ترکش!

وقتی می نویسم جان می گیرم انگار،غصه ام کوچک می شود،دلم روشن.

حالم را که شرح می دهم می بینم آن قدر ها که فکر می کردم هم اوضاعم وحشتناک نیست و باید بی خیال برخی افکار و توهمات مسخره شوم!

گاهی فلش می کشم و راه حل می نویسم برای خودم.نسخه می پیچم در واقع! 

گاهی حتی به خودم تشر می زنم در متن و گاهی افکارم را مسخره می کنم. بگذریم که چه ها می گذرد در صفحات دفترهایم اما بدون استثنا وقتی امضای پایانی را انتهای متن میزنم و اسمم را و ساعت و تاریخ را می نویسم حالم حتما چند درجه بهتر شده است! 

خود درمانی به متد خودم!

مونس تنهایی و دردهای آدم اند کاغذ و قلم! به شدت شنونده و رازدار! به شدت صبور و همراه! به شدت راهنما و گشاینده فکر و ذهن!

 و در نهایت به شدت آرام بخش و آرام بخش و آرام بخش!

 یک مسکن قوی مثل دیازپام!

 اما بدون عوارض!

باید برای عهدی که بستم تبصره گذاشت!

باز می نویسم در دفتر!

 باید اما وقتی خیلی خوب هستم  و لبریز از خوشی هم بنویسم!

باید بعدها مرور نکنم اتفاقات بد و دل گیری هایم را ! امانت بماند پیش کاغذهای نازکی که محکم تر از سنگ صبورند!

باید باز بنویسم تا بهتر شوم!

دیازپام کاغذی باید!




پ.ن:

 همان طور که گفتم به این نکته رسیدم که در آینده لازم نیست سراغ این دفترها رفت و مرور کرد. چون همان حال بد دوباره تداعی می شود!

مگر در مواقع وم و آن وقتی است که باز خیلی گرفته و پریشان باشی و با تورق این غم نامه ها یا به این نتیجه برسی که نه!قبلا از پس غصه ها و مشکلات بزرگتر برآمده ای و این ها تمامی ندارد و باید بلند شوی به زندگی ات ادامه دهی و غصه و حرص بی خود نخوری و یا به این نتیجه برسی که باید هرچه سریع تر یک پایان غم ناک و زیبا واشک درآور و بسی پر دردتر برای این زندگی پر از غم رقم بزنی؛)

یک تراژدی محض!

لذا در صورتی که ازین چیزها نوشتید بهتر لست بعدها سراغشان نروید تا سالم بمانید!

نوشتنشان التیام می بخشد اما مرورشان چندان خوب نیست!










خیلی چالش برانگیز است!
یا باید خیلی با تجربه بود و یا خیلی باهوش برای موفقیت در این موضوع.
گاهی پیش آمده که واقعا ناراحت و افسرده ای، دل گیری از همه ی عالم، حوصله حرف زدن نداری با هیچکس و خلاصه منتظر هستی " تَقّی به توقّی بخورد" تا اشک بریزی و ضجه بزنی به حال خودت!
بقیه اما انگار نمی خواهند قبول کنند! انتظار دارن درست در همان لحظه شریک شادی هایشان باشی و بیخیال حال دلت! یا آن قدر سوال پیچت می کنند تا جایی که به مرحله سرکوفتن به دیوار می رسی یا تا می بینند گرفته ای رهایت می کنند و می روند پی کارشان!
چون انتظار ندارند اینگونه باشی! وقتی همیشه خنده رو باشی و خوشحال و گاهی وقت ها به خاطر بقیه کنترل کنی احساسات واقعیت را که مبادا حالشان گرفته شود، دیگر کسی از تو انتظار نخواهد داشت که هیچ زمانی غمگین و گرفته باشی!
این شیک ترین مثال است در مورد همان جمله ی معروف " لطف مدام تبدیل به وظیفه مسلم می شود" است!
وقتی از سر مسئولیت پذیری و دل سوزی کاری را انجام دهی که شخص ثانی و ثالث هم می توانند اما حوصله ندارند، اولش کلی ذوق و تشکر می کنند اما خدا نکند چند روز بعد از سر گرفتاری نتوانی آن کار را انجام دهی! سر سنگین می شوند و حاضر نیستند سلامت کنند!
گاهی آدم دل گیر می شود از این رفتارها خب.

البته این برای ما آدم معمولی ها با نیت های معمولی است!

وگرنه کسی که هدفش فراتر از این چیز هاست نه تشکر دیگران زمان لطفش برایش اهمیت دارد و نه اخم و قهرشان زمان قطع لطف!
اما به نظرم با توجه به شناخت مخاطب باید مدیریت کرد لطف ها را!
باید مدیریت کرد خوبی ها را! گاهی نشان دادن احساس واقعی مان به بقیه نشان می دهد که ما هم "انسانیم" و گاهی آفتابی و گاهی ابری می شویم!
تا این جا جای آدم خوبه ی ماجرا بودیم که لطف سرشارمان بر کائنات سرازیر است !!!!!:)
طرف دیگر قضیه را هم باید بررسی کرد به نظرم!

اینکه لطف و محبت بقیه را وظیفه تلقی نکنیم!

تمرینش هم از "خانواده" شروع می شود؛ و فکر می کنم مثالی بهتر از الطاف مادر و پدر و توقعات وحشتناک ما در پس این الطافِ تبدیل شده به وظیفه وجود نداشته باشد!
یا عادی شدن مهربانی های همسر یا حتی بچه ها!
این ها همان آدم های غیر عادی هستند که حتی اگر ناسپاس باشیم  هم صدایشان در نمی آید اما گاهی اگر خوب گوش تیز کنیم، صدای شکستن دلشان را خواهیم شنید!

#دل-نشکنیم
#عادی_نشویم
#مهربان-و-لطیف-باشیم


پ.ن

بنده پیر خراباتم که لطفش دائم است
ورنه لطف شیخ و زاهد گاه هست و گاه نیست!



از زمانی که یادم میاد دنبال یه روزی بودم که درسم تموم شه و منم مثل بقیه آدما به کارایی که دوست دارم برسم.

مثلا یه روز بارونی برم پاتوق کتاب و کلی کتاب جذاب با جلدای وسوسه انگیز بخرم و بعد کاملااااا خیس برگردم خونه،لباسامو عوض کنم،نهارمو بخورم و کنار بخاری،زیرپتو بی وقفه کتاب بخونم و با های لایت هی زیر جمله های دیوانه کننده خط بکشم.

تقریبا همیشه هم این بهانه رو داشتم که درسای مدرسه/دانشگاه  واجب تره فعلا دختر!

به غیر از دو سال اول دانشگاه که تقریبا ازین کارای دوست داشتنی زیاد انجام میدادم و زندگیییی میکردم واقعا بقیه سالهای عمرم کارای مختلف و بهانه های مسخره باعث شد نتونم اینطوری باشم:(

سال آخر دانشگاه میگفتم من کلاهم بیفته سمت دانشگاه برنمیگردم به درس خوندن و دانشگاه اومدن! خیلی هم مصمم بودم و ارشد شرکت نکردم.

ولی از شهریور باز یه چیزی در درونم راه افتاد که بخون.یه عالمه دلیل که شاید برای بقیه منطقی نباشه اما منو مجبور کرد که با وجود اولین سالی که میخوام برم مدرسه و کارکنم و حواشی و دردسرهایی که ممکنه از بی تجربگی به عمل بیاد، باز بیام سراغ کتابای درسی و واسه کنکور آماده بشم

انگار نه انگار که بیزاری جسته بودم از درس و کتاب و مدرسه.

انگار نه انگار که قرار بود کمی با ارامش و بدون استرس زندگی کنم مثلا.

به قول دوستم بعضی ادما هر قدر هم غر بزنن از شرایط و گرفتاری و پرکاریشون ولی حتی اگه فرصتی پیش بیاد که فراغت پیدا کنن باز خودشون یه کاری پیدا میکنن واسه خودشون و دوباره سرشونو شلوغ میکنن.

اعتراف میکنم منم ازون ادمام!

آدمای بدون توقف!

البته س و توقف طبیعیه که پیش میاد واسه ادم.

منظورم توقف از نظر کار کردن و درگیر بودنه.

الان فقط منتظرم کنکورو بدم و دوباره بیکار بشم و بتونم کارایی رو انجام بدم که روحم تازه بشه! تا مهر که قراره هم برم ان شاءالله دانشگاه هم کنارش مدرسه و غول بزرگتر خانه داری و خدارو چه دیدی.تربیت فرزند و.

چیزی که برام خیلی اهمیت داره و قوت میده تو این مسیر اینه که حالا برخلاف روزای اول تردیدی در مورد این تصمیمم ندارم و چیزی که باز مهم تره اینه که فهمیدم این کارا تمومی نداره. پس اگه میخوام کاری رو که دوست دارم شروع کنم باید از حالا شروع کنم و به امید "آن روز" که معمولا هیچ وقت هم سر نمیرسه نباشم؛)

 

روزهایی که نخواهند آمد!

 

 

 

پ.ن

التماس دعا

این روزا خیلی محتاجم

همه چی انگار باهم قاطی میشه و برنامه ریزی سخت تر

خصوصا با وجود شاگردای شیطون و بازیگوشم که در آینده حسابی ازشان خواهم گفت ان شاءالله

 

 


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بلاخره بعد از 4 سال قرار شد وارد کلاسی بشم که مال خودمه:)

بعد از 2 سال کارورزی رفتن حسرت یک کلاسی که من تنها معلمش هستم به دلم بود!

اینقدر که تو کارورزی از دست معلمای مختلف حرص خوردم و هعی اگه من به جاش بودم این کارو می کردم و فلان کارو نمیکردم بلغور می کردم عقده ای شده بودم که یه اتاق با چند عدددانش آموز رو بسپرن به من:)

 و حقا و انصافا هم از هیچ واحدی به اندازه کارورزی چیزی یادنگرفتم!اینقدر که این مدرسه رفتن ها و سر کلاس دیگران بودن ها و مشاهده دقیق و تحلیل رفتارها بر اساس تئوری ها به دردبخور بودند الحمدلله.

از مهم ترین یافته هامم این بود که تو هرجور با دانش آموزت برخورد کنی و هر انتظاری ازش داشته باشی دقیقا همون میشه!

مثلا اگه بفهمه تو اونو به عنوان یک دانش آموز زرنگ و منظم که همیشه تکالیفشو انجام میده میشناسی، روش نمیشه برخلاف ذهنیت تو عمل کنه مگر اینکه مشکل خیلی جدی داشته باشه. طبق این اصل بعدها کم کم ممکنه خودشم باورش بشه که همچین آدمی هست و تو کل زندگیش این به اصطلاح "خودپنداره" اثرگذاره.

برعکسشم همینه. خدانکنه دانش آموزی بفهمه معلم اصلا روش حساب نکرده و فلان دقیقا میشه همون!

دقت که کردم دیدم تو تعامل با بقیه آدما هم این قاعده تا حدودی صدق می کنه!

مثلا ما تو اولین برخوردمون با افراد معمولا تلاش می کنیم سر قرار زود برسیم،مرتب تر از همیشه باشیم،سنجیده تراز همیشه حرف بزنیم و.

چون طرف هنوز مارو نمیشناسه و اولین دیدار خیلییی اثرگذاره و تو اون اولین دیداره که باورهاش در مورد ما شکل می گیره و ما دوست داریم طرف فکر کنه ما خیلی خوبیم! و با آدمایی که تعارف داریم خیلی بهتر از ادمایی رفتار می کنیم که میشناسن کامل مارو:)

چون میدونیم اونایی که مارو میشناسن به بعضی اخلاقیات منفیمون عادت دارن و این جور رفتارهای ما براشون غیرمنتظره نیست!

پس اگر بفهمی طرف فکر می کنه تو خیلی مهربونی، قطعا با اون مهربون تر از بقیه میشی!

اگرم اینقدر بهت بگن مهربونی باورت میشه مهربونی و مهربون میشی!

یعنی فکرت در مورد خودت تغییر می کنه! خودپنداره(باوری که در مورد خودت داری!)

پس میشه مدل اطرافیانمون رو با ارائه تلقینات مثبت عوض کنیم!اینکه بفهمه ما اونو به عنوان یک انسان شخیص و خوب می شناسیم، تا بعد از یه مدت خودشم باورش بشه خوبه

مثلا دیدید بعضیا چطور دوز لجبازیشونو میبرن بالا و حرص آدمو درمیارن؟یه جورایی میخوان بگن که تو که فکر می کنی من لجباز و یه دنده ام بذار واقعا هم اینطوری باشم پس! یعنی دیگه چیزی واسه از دست دادن نداره! بنابراین به آدما اجازه بدیم خوب باشن و نقاط ضعف و منفیشونو هی مثل پتک نکوبیم وسط فرق سرشون! یکم تعارف داشتن حتی با نزدیک ترین شخص زندگیمون لازمه به نظرم! 

دوست داشتم یه جور محکم تر این قضیه رو ثابت کنم ولی نمیتونم! ولی باور کنید همین شکلیه. آدم های معمولی اغلب مطابق انتظار و ذهنیت اطرافیانشون رفتار می کنند!

پس ما هم در خوب بودن، عصبی بودن،به وقت بودن،خنگ بودن، دست و پاچلفتی بودن،هنرمند بودن و اطرافیانمون تا حدود زیادی دخیل هستیم!

تو این دوماه مدرسه رفتن و سرو کله شدن با گل پسرای کلاس پنجم، فهمیدم این قاعده روی دانش آموزای پسر تاثیر مضاعف داره!

حمید یکی از همون موردا بود. یک مورد زودبازده و امیدوارکننده!

 

پ.ن

قاعده ی جالبیه! امتحانش کنید!

البته اصلاح رفتار زمان بره! کلا به قول اون دوستمون کارای تربیتی دیربازده ان،صبر باید و همت بسیار و حوصله

اما حمید انگار خیلی زود جواب داد!یک مورد استثنایی بود شاید:)

 


از زمانی که یادم میاد دنبال یه روزی بودم که درسم تموم شه و منم مثل بقیه آدما به کارایی که دوست دارم برسم.

مثلا یه روز بارونی برم پاتوق کتاب و کلی کتاب جذاب با جلدای وسوسه انگیز بخرم و بعد کاملااااا خیس برگردم خونه،لباسامو عوض کنم،نهارمو بخورم و کنار بخاری،زیرپتو بی وقفه کتاب بخونم و با های لایت هی زیر جمله های دیوانه کننده خط بکشم.

تقریبا همیشه هم این بهانه رو داشتم که درسای مدرسه/دانشگاه  واجب تره فعلا دختر!

به غیر از دو سال اول دانشگاه که تقریبا ازین کارای دوست داشتنی زیاد انجام میدادم و زندگیییی میکردم واقعا بقیه سالهای عمرم کارای مختلف و بهانه های مسخره باعث شد نتونم اینطوری باشم:(

سال آخر دانشگاه میگفتم من کلاهم بیفته سمت دانشگاه برنمیگردم به درس خوندن و دانشگاه اومدن! خیلی هم مصمم بودم و ارشد شرکت نکردم.

ولی از شهریور باز یه چیزی در درونم راه افتاد که بخون.یه عالمه دلیل که شاید برای بقیه منطقی نباشه اما منو مجبور کرد که با وجود اولین سالی که میخوام برم مدرسه و کارکنم و حواشی و دردسرهایی که ممکنه از بی تجربگی به عمل بیاد، باز بیام سراغ کتابای درسی و واسه کنکور آماده بشم

انگار نه انگار که بیزاری جسته بودم از درس و کتاب و مدرسه.

انگار نه انگار که قرار بود کمی با ارامش و بدون استرس زندگی کنم مثلا.

به قول دوستم بعضی ادما هر قدر هم غر بزنن از شرایط و گرفتاری و پرکاریشون ولی حتی اگه فرصتی پیش بیاد که فراغت پیدا کنن باز خودشون یه کاری پیدا میکنن واسه خودشون و دوباره سرشونو شلوغ میکنن.

اعتراف میکنم منم ازون ادمام!

آدمای بدون توقف!

البته س و توقف طبیعیه که پیش میاد واسه ادم.

منظورم توقف از نظر کار کردن و درگیر بودنه.

الان فقط منتظرم کنکورو بدم و دوباره بیکار بشم و بتونم کارایی رو انجام بدم که روحم تازه بشه! تا مهر که قراره هم برم ان شاءالله دانشگاه هم کنارش مدرسه و غول بزرگتر خانه داری و خدارو چه دیدی.تربیت فرزند و.

چیزی که برام خیلی اهمیت داره و قوت میده تو این مسیر اینه که حالا برخلاف روزای اول تردیدی در مورد این تصمیمم ندارم و چیزی که باز مهم تره اینه که فهمیدم این کارا تمومی نداره. پس اگه میخوام کاری رو که دوست دارم شروع کنم باید از حالا شروع کنم و به امید "آن روز" که معمولا هیچ وقت هم سر نمیرسه نباشم؛)

 

روزهایی که نخواهند آمد!

 

 

 

پ.ن

التماس دعا

این روزا خیلی محتاجم

همه چی انگار باهم قاطی میشه و برنامه ریزی سخت تر

خصوصا با وجود شاگردای شیطون و بازیگوشم که در آینده حسابی ازشان خواهم گفت ان شاءالله

 

 


 با احتیاط در را باز کردم، برخلاف اخلاق و عادتم مدرسه که می ایم محتاط تر میشوم. با احتیاط از پله ها بالا و پایین می روم، بااحتیاط در را باز میکنم، با احتیاط روی صندلی می نشینم و کلا با احتیاط وارد میشوم با احتیاط خارج! اصلا احتیاط شرط زندگی و حضور در مدرسه ی ابتدایی  پسرانه است!
با وجود این احتیاط ها تا کنون 6سقوط ناموفق از روی سکو، مصدوم شدن یک ور صورت با ضربه ی جانانه یک عدد توپ سنگین فوتبال در زنگ ورزش ویک فرود موفق وسط پاگرد پله ها را به نام خودم ثبت کرده ام. فرودی که چنان شدتی داشت که نفهمیدم از کجا خوردم و بعد هم دانش اموز خاطی که خود قربانی هل دادن یک نفر دیگر بود با سرعت بز کوهی فرار کرد و بنده هم الحمدلله سالم بلندشدم! این ها همه نتیجه ی احتیاط است که اگر نبود معلمی هم زنده نبود!
داشتم میگفتم، در را که بازکردم مصطفی را دیدم و احسان ومحمدرضا را فشفشه به دست! 
یا صاحب صبر! باز چه خبرشده!؟ کیک روی میز چه می گوید؟! 
در ذهنم تند تند دنبال مناسبت میگشتم، دفعات قبل یک بار به مناسبت یلدا و بار دیگر 22بهمن و در اصل با هدف خوشگذرانی و ناااابود کردن ساعت ریاضی به صورت خودجوش و بدون اطلاع من جشن گرفته بودند که من فقط بار دوم توی ذوقشان زدم و گفتم ازین به بعد جشن بی جشن! جشن بدون هماهنگی نداااریم! تمام! 
اما اینکه این بار چطور جرات کرده بودند سه باره ان هم سرخود جشن بگیرند برایم جای سوال بود! 
مشغول کنکاش در ذهنم بودم که اصغر گفت:خانم این جشن نوروزه! چون عید مدرسه نمیایم الان گرفتیم! نمیدانم برخلاف منطق و تصورم چرا زیاد عصبانی نشدم، بلکه مثل همیشه جمله ی قصاری بر اصغر روانه کردم و مثل همیشه با ان دندانهای سفید ردیف شده و چشم های شیطنت امیزی که از شدت خنده جمع میشد خندید و. 
هرچه بعد خواب فکر کردم چی به اصغر گفتم یادم نیومد! 
فقط میدونم خیلی دلم هوای مدرسه رو کرد! 
تا به حال زیاد خواب دیده بودم کلاسمو خصوصا اینکه سوال اول خدمتمم هست و فشار کار اوایل خیلی بیشتر بود. 
اما جنس این خوابم خیلی فرق داشت با بقیه. 
جنس لطیف دلتنگی! 
برای محمدرضای حاضرجواب، برای عرفان گوشه نشین ارامم که اولین خنده ی عمیقش را بعد از نشان دادن کاریکاتوری که از من کشیده بود دیدم و با اینکه در کج و کوله کشیدن من اغراق کرده بود ولی انچنان ذوق کردم با خنده اش که خودش هم تعجب کرد(الان که مینویسم دلم هوس همان خنده ی از ته دلش را کرد)، برای حمید که این اواخر هعی اصرار میکرد خانم جامو عوض کن بیام دوباره جلو و من میگفتم چون کنجکاویت زیاده تبعیدت کردم، برای تک تکشان! 
میدانم اخرش این کرونا مرا نکشد، غصه ی دوری بچه ها و محرومیت از خنده ها و انرژی ای که هروز نثارم میکردند و من قدر نمیدانستم یا کم میفهمیدم مرا مریض خواهد کرد اکر نکشد! 
من بیشتر به وجودشان نیازمندم تا انها به من! 
هر چند هر بار بعد از مدرسه دقیقا جنازه میشوم از شدت خستگی. 
اما عمیقا دوسشان دارم! 
پنجمی های بازیگوش، پر دردسر و دوست داشتنی من! 

 

پ. ن

گم و  گورشود این ویروس مسخره و پردردسر ان شاءالله

 


 

اسم وسوسه کننده ای داشت برای من!

یک بار هم برداشتمش و رفتم که حساب کنم اما باز گفتم نه!فعلا رمان نه! بعدا.

این روزها که مثل روح سرگردان دائم می چرخم تا کاری انجام دهم اما بیشتر از اینکه کاری کنم سردرگم و حیران تر میگردم، تصمیم گرفتم بلاخره رمان بخوانم بعد از مدت ها.

البته خواندن که چه عرض کنم!شنیدم!

با اینکه معمولا نمی توانم با کتاب صوتی ارتباط بگیرم و حواسم را جمع کنم،اما این بار عزمم را جزم کردم برای شنیدن.

حین تمیزکاری دورو بر و بیشتر آشپزی و ظرف شستن گوش می دادم. بعضی وقت ها چندین بار به عقب بر میگرداندم تا ببینم چه می گوید اما این اواخر کتاب، بهتر شده بودم و دقتم ببیشتر!

تماااام شد:)

 

گرچه بعد از تمام شدنش ناکام ماندم چرا که چیزی که انتظار داشتم نبود،اما خب. بلاخره کنجکاوی ام به پایان رسید و فهمیدم چه می گوید چشم هایش!

 

روایت یک زن عاشق از عشقش به یک هنرمند آزادی خواه و فراز و نشیب های این عشق شاید یک طرفه!

مردی که تمام دغدغه اش مردم و زندگی فلاکت بار آن ها در سایه ظلم حکومت است و زنی مرفه و ناآشنا با این نوع درد.

زنی که برای جلب رضایت محبوبش دست به کارهایی می زند و فداکاری هایی می کند که از او بعید است.

در نهایت هم از معشوق تنها تابلویی از "چشم هایش" می ماند وهمین.

 

 

پ.ن

 

یک بار خوندنش ضرری نداره، شاید کمک کنه یادمون بیاد فقط حواسمون به خودمون نباشه و متعهد باشیم به جامعه ای که زندگی می کنیم وگرنه ممکنه سرنوشت ما هم بشه شبیه سرنوشت غصه دار "فرنگیس"

 

البته فرنگیس اسم رمزی و مستعاره این زنه. شاید برای این اسمش اصلا در کتاب آورده نشده که بخواد بگه این زن ممکنه هر کدوم از ما باشیم که گاهی تمام عمر اون قدر حواسمون به خودمونه که نمی بینیم اطراف رو و نیازه "استاد ماکان" رو پیدا کنیم و کاری کنیم برای بهتر شدن اوضاع! اما این بار این کارها رو نه بخاطر عشق ماکان بلکه بخاطر مسئولیتی که رو دوشمونه انجام بدیم! 

اون وقت شاید چیزی بیشترا ز یک تابلوی مبهم و قدیمی نصیبمون بشه:)

 

 


 

 

عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

عارف از خنده می در طمع خام افتاد

حسن روی تو به یک جلوه که در آینه کرد

این همه نقش در آیینه اوهام افتاد

این همه عکس می و نقش نگارین که نمود

یک فروغ رخ ساقیست که در جام افتاد

غیرت عشق زبان همه خاصان ببرید

کز کجا سر غمش در دهن عام افتاد

من ز مسجد به خرابات نه خود افتادم

اینم از عهد ازل حاصل فرجام افتاد

چه کند کز پی دوران نرود چون پرگار

هر که در دایره گردش ایام افتاد

در خم زلف تو آویخت دل از چاه زنخ

آه کز چاه برون آمد و در دام افتاد

آن شد ای خواجه که در صومعه بازم بینی

کار ما با رخ ساقی و لب جام افتاد

زیر شمشیر غمش رقص کنان باید رفت

کان که شد کشته او نیک سرانجام افتاد

هر دمش با من دلسوخته لطفی دگر است

این گدا بین که چه شایسته انعام افتاد

صوفیان جمله حریفند و نظرباز ولی

زین میان حافظ دلسوخته بدنام افتاد


آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها